Adrspach Skalne Miasto z Kudowy Zdrój — wycieczka jednodniowa



Kluczowe informacje
Tylko u nas najciekawsza trasa z widokiem na "Kochanków"!
Zniżki dla dzieci.
Realizujemy tzw. dużą pętlę z pięknymi widokami na "Kochanków", "Starostę i Starościnę" oraz "Mysią Dziurkę".
Wyjazd z przystanku autobusowego - ul. 1 Maja 19 w Kudowie-Zdroju.
Dojazd zajmuje ok 1 h. Cała wycieczka trwa ok. 6 godzin.
Zbiórka - 10-15 minut przed planowaną godziną odjazdu.
Jako jedyni w Kudowie Zdr. realizujemy tzw. dużą pętlę z pięknym widokiem m.in. na "Kochanków"- najwyższą skałę w Adrspach, której wysokość przekracza 100 m. Rezerwat zwiedzamy z przewodnikiem sudeckim, który towarzyszy grupie od momentu rozpoczęcia wycieczki w Kudowie Zdr.
Narodowy Rezerwat Przyrody w Czechach Skalne Miasto, w którym wędrujemy w labiryncie ścieżek wytyczonych pomiędzy majestatycznymi, stromo wznoszącymi się skałami przybierającymi niesamowite, baśniowe formy. Podziwiamy wodospad rzeki Metuje (19 m.), a dla chętnych podróż łodzią po jeziorze o długości ok. 300 m.
DZIEJE ODKRYWANIA SKALNYCH MIAST
Przez długie lata wiedza o Skalnych Miastach, leżących w okolicach Teplic nad Metują i Adrszpachu, była stosunkowo niewielka. Okoliczni mieszkańcy szukali w nich schronienia, kiedy czuli się zagrożeni w swych domostwach. W skałach znajdowali kryjówkę i ochronę przed niebezpieczeństwami w czasach wojny. Dopiero około roku 1700 z sąsiedniego Śląska zaczęli przybywać do Adrszpachu pierwsi pionierzy turystyki. Najstarszy wizerunek Skał Adrszpaskich pochodzi z roku 1739. Wiele znaczących postaci historycznych miało okazję podziwiać Skalne Miasta w Adrszpachu i Teplicach. Między innymi królowa pruska Luisa, król polski i kurfirst saski Fryderyk August, Antonin hrabia Szpork z Kuksu, cesarz Józef II, cesarz austriacki Karol i wielu innych. W roku 1824 wśród skał wybuchł wielki pożar lasu trwający kilka tygodni, który zniszczył prawie całą roślinność leśną. Dopiero wówczas skalne labirynty stały się bardziej dostępne, a właściciele tych ziem rozpoczęli budowanie pierwszej sieci szlaków turystycznych zarówno w Adrszpachu.
SKAŁY ADRSZPASKlE - WIELKA PĘTLA OPIS TRASY I INTERESUJĄCE MIEJSCA NA TRASIE
Turystyczny szlak okrężny po Skalnym Mieście ma długość 3,5 km i jest oznaczony kolorem zielonym. Na jego przejście należy zarezerwować około trzy godziny. W umieszczonym niżej opisie trasy celowo nie podajemy większości nazw form skalnych, są one bowiem nazwane i oznakowane na miejscu strzałkami. Niektóre z nazw wywodzą się z tradycji pierwszych praw w skały w dawnych czasach - Kochankowie, Głowa Cukru, Wieża Elżbiety i inne. Pozostałe pochodzą z czasów współczesnych. Wszystkie nazwy łączy jedno – nawiązują do podobieństwa form skalnych do konkretnych kształtów i obrazów.
Z pewnością i Państwo, uruchamiając własną fantazję, będziecie nadawać wymyślone przez siebie nazwy oglądanym skałom i głazom. Nasz opis trasy zawiera fakty i ciekawostki, których nie podają tablice informacyjne.
Wejście do Skalnego Miasta prowadzi przez dwie kasy biletowe – pierwsza znajduje się obok Centrum Informacyjnego koło przystanku kolejowego, druga prowadzi z parkingu obok hotelu Skalni mesto i stawu. Już po kilkuset metrach za kasami biletowymi obie trasy się łączą doprowadzając nas do skały Dzban.
1. Dzban - potężna skalna baszta przy drodze, po lewej stronie, po raz pierwszy została zdobyta przez Josefa Janebę, Miroslava Jedlićkę i pioniera wspinaczek skalnych Rudolfa Otto Bausche w maju 1935 roku. Pierwsza droga wspinaczkowa prowadzi szczeliną w lewej części ściany frontowej do wielkiego okna i na wierzchołek. Unikalne sześciometrowe okno skalne tworzy "ucho" dzbana. Sto metrów dalej, z prawej strony dochodzi zielony szlak od Echa. Tędy będziemy wracać po przejściu całego szlaku po Skalnym Mieście. My teraz idziemy prosto do Głowy Cukru.
2. Głowa Cukru (Homole cukru) - jedna z najbardziej charakterystycznych adrszpaskich form skalnych. Piękny opis tej skały odnaleźć możemy w książce Kindla "Niezawodny przewodnik po szlakach w Adrszpachu", wydanej w 1903 roku: "Jest to ogromny bałwan, który w małym jeziorku wody zarośniętym wodnymi roślinami, po prostu stoi na swym wierzchołku, znacznie rozszerzając się ku górze. Wysokość tej skały liczy się na 52 metry. Wierzchołek ma trzynaście metrów obwodu, a podstawa 3 metry. Cala skala waży około 40.000 kilogramów. Wygląda jak odwrócony kręgiel. Kształt ten jest wynikiem działania wilgotnego powietrza i procesów wietrzenia. Patrząc na Głowę Cukru ma się wrażenie, jakby się przechylała i miała za chwilę upaść, dlatego wielu bojaźliwie przechodzi obok, bojąc się jej upadku. Jest to jedynie złudzenie – upłynie jeszcze wiele stuleci, zanim ten malowniczy olbrzym się przewróci." Przy Głowie Cukru przechodzimy przez mostek nad Metują, która przepływa przez całe Skalne Miasto. Przez wiele lat trwał spór, gdzie znajduje się źródło rzeki Metuji. Ostatecznie cały problem rozstrzygnęło w roku 1975 rozporządzenie urzędowe. Od tego czasu Metuja zaczyna swój bieg na wzniesieniu, na zachód od Skał Adrszpaskich, nad Hodkovicami i Ianovicarni. Przepływa przez górny odcinek Wilczego Wąwozu, przez sztuczne jeziorko, z którego Wielkim i Małym wodospadem spływa do Skalnego Miasta, a stamtą płynie do wyjścia ze Skał Adrszpaskich. Metuja ma długość 7l km i łączy się jako lewobrzeżny dopływ z Łabą w Josefovie. Powierzchnia dorzecza wynosi 610 kilometrów kwadratowych. Pięćdziesiąt metrów dalej, na skrzyżowaniu szlaków pod Małymi Organami z prawej strony przepływa Potok Rzerzichovy.
3. Zbieg rzeki Metuji i Potoku Rzerzichovego (Rerichovy potok) stanowi przykład środowiska roślin pływających i wodnych. Gatunkiem szczególnie godnym uwagi jest zdrojek, największy w Czechach gatunek mchu. Od zbiegu Metuji i Potoku Rzerzichovego idziemy w lewo do Gotyckiej Bramki, stanowiącej wejście do skalnych wąwozów.
4. Brama Gotycka (Goticka branka) - polecił ją wybudować - wraz z całą siecią chodników turystycznych, mostów, kładek i schodów - Ludvik Karel Nadhemy w 1839 r. Tutaj znajdowało się pierwsze wejście w skały; dlatego część trasy do Bramy Gotyckiej jest nazywana "Skalnym przedmieściem". Okolice Bramy Gotyckiej są pięknym przykładem środowiska, w którym występują mchy i paprocie. Wśród mchów najciekawsza jest porostnica wielokwiatowa, a wśród paproci paprotka zwyczajna, paproć, paprotnica krucha. Wąwozami dojdziemy przez Słoniowy Rynek do Zęba, Diabelskiego Mostu i Wieży Elżbiety.
5. Słoniowy Rynek (Sloni namćsti) - można tu zaobserwować florę chłodniejszych części Skalnego Miasta, miejsce to ma typowy mikroklimat charakterystyczny dla inwersyjnych jarów. Pojawiają się tu gatunki, które zwykle rosną co najmniej 200 metrów wyżej niż Słoniowy Rynek. Na przykład kaczeniec, podbiałek alpejski, rutewka orlikolistna, kozłek, modrzyk górski.
6. Ząb (Zub) - na wysokiej, wysmukłej baszcie skalnej wykuto napis w języku niemieckim i umieszczono tablicę pamiątkową z zaznaczeniem poziomu wody podczas powodzi 23 czerwca 1844 roku. Pierwszego wejścia na Ząb dokonali w dniu 8 sierpnia 1964 Karel Hauschke i Jaroslav Krecbach.
7. Po lewej stronie Zęba znajduje się Diabelski Most (Ćertuv most), którego sklepienie mierzy dwadzieścia jeden metrów.
8. Na trasie, nad skalnym przejściem wznosi się Wieża Elżbiety (Eliśćina vet). Pierwszego wejścia na tę piękna skałę dokonali już w roku 1947 wspinacze z Nachodu - Vladimir Śkaroupka, Miloslav Jirka i Miroslav Tomek. Przechodzimy przejściem w skałach i idziemy dalej obok Gromowego Kamienia z wykutym reliefem.
9. Gromowy Kamień (Hrornovy kamen) - z tym interesującym głazem wiąże się wydarzenie, które podobno miało miejsce w roku 1772. Mógłby o tym zaświadczyć napis wyciosany na kamieniu, dziś już niestety nieczytelny. Dlatego musimy opierać się na informacji pisanej, pochodzącej z początku XIX wieku. W roku 1772 Skały Adrszpaskie zwiedzało dwóch Anglików. Przeszli przez Skalne Miasto i postanowili, a był to w owych czasach dość odważny czyn, dokonać obserwacji burzy bezpośrednio w skałach. Osiem dni czekali na przyjście tego zjawiska. Gdy ósmego dnia nastała noc, a nad skały nareszcie nadciągnęły groźne, burzowe chmury, Anglicy sami, bez przewodnika weszli w dziewiczy teren. Wkrótce nad Skalnym Miastem rozpętała się potężna burza. Gromy huczały w wąwozach, deszcz lał jak z cebra, a błyskawice raz po raz rozświetlały ciemności. Anglicy schowali się przed deszczem pod przewieszoną skałę. Ledwo się pod nią schronili, gdy nieopodal uderzył piorun. Z przeciwległego zbocza oderwał się ogromny blok skalny i z łoskotem uderzył w skałę tuż nad wystraszonymi Anglikami. Szczęśliwie nie zranił żadnego z żądnych przygód podróżników. O świcie, gdy burza ustała, obaj wędrowcy bladzi i przestraszeni wrócili do gospody. Drugiej takiej nocy - jak twierdzili - nie chcieliby przeżyć za żadne skarby świata. Pięćdziesiąt metrów za Gromowym Kamieniem szlak okrężny skręca w prawo, w lewo prowadzi odgałęzienie do Wielkiego Wodospadu i Jeziorka, gdzie możemy odbyć rejs łodzią.
10. Mały wodospad (Maly vcdopad) - na prawo od wodospadu wybija źródło wody pitnej. W przewodniku turystycznym wydanym w roku 1840 w Lipsku opisano to miejsce następująco: "W końcu dochodzimy do małej kotlinki otoczonej skałami i zaroślami, którą nawilża Srebrny Strumyczek. Są tu siedzenia dla odpoczynku, grają harfistki, a odpoczywający wędrowcy żartują i posilają się przy stojącym nieopodal kramie z piernikami. Srebrzyste źródełko wytryska z ciemnej szczeliny skalnej, w obramowaniu drobnych, uroczych niezapominajek".
11. Schody z prawej strony prowadzą obok napisu, który poświadcza, że naprawiono je w roku 1820.
12. Popiersie Johanna Wolfganga Goethego z tablicą pamiątkową – dokumentującą odwiedziny poety w Skałach Adrszpaskich, w dniu 31 sierpnia 1790. Tablicę odsłonił 10 lipca 1932 roku baron Nadherny Autorem popiersia jest rzeźbiarz Emil Schwantner.
13. Wielki wodospad (Velky vodopad) spada między skały z wysokości szesnastu metrów.
14. Jeziorko (Jezirko) - to tutaj, na przełomie XVIII i XIX wieku hrabia Blumegen polecił zbudować stawidło. Zbiornik służył do spławiania wyciętego drewna. W atrakcję turystyczną jeziorko zmieniło się w roku 1857, kiedy to rozpoczęto pierwsze rejsy na łodziach. Od jeziorka wracamy z powrotem tą samą drogą do skrzyżowania przed Gromowym Kamieniem, gdzie szlak okrężny prowadzi przez tzw. Nowe Partie do miejsca widokowego skąd widać Kochanków.
15. Nowe Partie (Nova partie) udostępniono turystom w roku 1890.
16. Kochankowie (Milenci) to najwyższa i najbardziej znana forma skalna w Skałach Adrszpaskich. Wysokość tej grupy skalnej, mierzona od strony doliny, wynosi około 100 metrów. Między postaciami Kochanka i Kochanki widoczna jest szczelina w kształcie okna o wysokości dziesięciu metrów. Pierwsze wejście na tę skalną basztę powiodło się 18 czerwca 1923 roku – zdobywcami byli wspinacze niemieccy - Otto Dietrich, Wilhelm Fiehl i Otto Rulke. Z miejsca widokowego schodzimy po schodach na rozdroże pod Węglarska. Drogą w lewo możemy po około sześćdziesięciu metrach dojść do skalnej kaplicy pod północno-zachodnimi ścianami Kochanków.
17. Tablica pamiątkowa w jaskini skalnej po lewej stronie Rzerzichovego Potoku upamiętnia tragiczną śmierć Josefa Emanuela Nadhernego w czasie wspinaczki na Kochanka, w roku 1929. Rodzina Nadhernych posiadała włości adrszpaskie w latach 1828-1945. Dzięki rozległym pracom adaptacyjnymi budowaniu nowych szlaków turystycznych w czasie ich panowania Skalne Miasto stało się popularnym miejscem wycieczkowym. Pozostałe nazwiska na metalowych tablicach należą do wspinaczy, którzy związali swe życie z tutejszymi skałami. Z rozdroża pod Węglarską idziemy szlakiem okrężnym wspinając się po schodach na miejsce widokowe Wielka Panorama.
18. Punkt widokowy "Wielka Panorama" (Velke panorama) - z lewej strony widzimy gładkie wierzchołki Gilotyn, w tyle Kochanków (tym razem z drugiej strony), na prawo widać początek Rzerzichowego Wąwozu (Rerichova rokle). Z miejsca widokowego Wielka Panorama cofamy się czterdzieści metrów z powrotem i pod wysmukłą wieżą skalną nazwaną Komin Cukrowni dochodzimy do miejsca widokowego na Starostę.
19. Punkt widokowy na Starostę - otwiera się tutaj przed nami jeden z najpiękniejszych widoków: na prawo widzimy Starościnę, w środku Starostę, a jeszcze bardziej w prawo potężny masyw Szczepańskiej Korony. Wszystkie te wierzchołki zostały zdobyte już w latach dwudziestych ubiegłego wieku. Z miejsca widokowego schodzimy w dół po stromych schodach i ponownie wchodzimy między Starostę a Starościnę. Przechodzimy wąskim wąwozem zwanym Mysia Dziura i wygodną drogą idziemy do Echa.
20. Echo (Ozvćna) - tutaj, począwszy od roku 1783, dla zabawienia turystów grano na waltorniach i strzelano z moździerza. Huk wystrzału siedem razy wracał odbity od ścian Krzyżowego Wierchu (Kifźovy vrch). Od Echa droga prowadzi nas w prawo aż do skrzyżowania przy Głowie Cukru, gdzie kończy się szlak okrężny. Znana nam już drogą wracamy do kasy biletowej.
21. Wyrobisko w dawnej piaskowni - wokół jeziorka (za kasą biletową przy Centrum Informacyjnym) przygotowano trasę okrężną (1,5 km) z miejscami do odpoczynku.
Źródło: Centrum Informacyjne Adrszpach
Czytaj więcej
Opinie: 359
BT Szopen-Tour
Firma zweryfikowana